Ocena użytkowników: 5 / 5

Proszę, oceń Ocena 1 Ocena 2 Ocena 3 Ocena 4 Ocena 5  

Już od miesiąca można oglądać najnowszy nabytek Działu Historii Muzeum Regionalnego w Opocznie. Jest nim radziecki ciężki karabin maszynowy (CKM) Maxim wz. 1910 na podstawie Sokołowa.

Wyprodukowany w 1943 roku egzemplarz, wraz z drewnianą skrzynią transportową, zachowany jest w stanie magazynowym. Do 24 listopada 2017 r. CKM eksponowany jest na wystawie czasowej „Nabytki Muzeum z ostatnich lat”. Po tym terminie karabin będzie dostępny na stałej ekspozycji historycznej opoczyńskiego Muzeum.

Pierwsze ciężkie karabiny maszynowe dla Armii Imperium Rosyjskiego zakupiono w 1897 roku w zakładach Maxima w Anglii. Zakupione CKM-y po raz pierwszy zostały użyte w czasie wojny z Japonią w 1904 roku. Oceny skuteczności nowej broni były tak entuzjastyczne, że postanowiono zakupić licencję Maxima. Produkowany w Tule karabin oznaczono jako wz. 1905. Po paru latach wprowadzono modyfikacje, które miały na celu uproszczenie produkcji. Najbardziej widoczna była nowa chłodnica wykonana z tłoczonej falistej blachy. Broń wyposażono także w odrzutnik, który poprawił jej niezawodność. Tak zmodyfikowany karabin został oznaczony jako Maxim wz. 1910. W Związku Radzieckim Maxim wz. 1910 był produkowany nadal bez większych zmian konstrukcyjnych. Jedynymi widocznymi zmianami było wprowadzenie w latach dwudziestych nowej, uproszczonej podstawy konstrukcji Sokołowa i przeskalowanie na początku lat trzydziestych celowników związane z wprowadzeniem nowej wersji amunicji. W 1928 roku ogłoszono konkurs na nowy CKM. Wygrał go Wasilij Diegtiariow i jego karabin przyjęto do uzbrojenia w 1939 roku jako DS-39. Po uruchomieniu produkcji DS-39 produkcję Maxima wz. 1910 wstrzymano. Po ataku niemieckim na ZSRR, w czerwcu 1941 roku, produkcję Maxima wz. 1910 wznowiono.

CKM Maxim wz. 1910 znajdował się także na uzbrojeniu Wojska Polskiego. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku był jednym z podstawowych typów broni maszynowej używanej przez polską armię. Maxim wz. 1910 był także podstawowym typem ciężkiej broni maszynowej jednostek polskich utworzonych w ZSRR po 1943 r.

Ciężki karabin maszynowy Maxim wz. 1910 był zespołową bronią samoczynną. Zasada jego działania oparta była o krótki odrzut lufy. Ryglowanie układem kolankowo-dźwigniowym. Mechanizm spustowy umożliwiał tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe (taśma ciągła, parciana). Przeładowanie obrotową rączką zamkową. Maxim wz. 1910 posiadał lufę niewymienną, chłodzoną wodą, zakończoną odrzutnikiem. Przyrządy celownicze składały się z muszki stałej i nastawnego celownika ramkowego. Wyposażony był w podstawę kołową konstrukcji Sokołowa z tarczą ochronną.