Ocena użytkowników: 5 / 5

Proszę, oceń Ocena 1 Ocena 2 Ocena 3 Ocena 4 Ocena 5  

Jesienią 1940 roku Niemcy utworzyli w Opocznie getto. Z czasem na obszarze pomiędzy dzisiejszymi ulicami: 17-go Stycznia, Zjazdową, S. Janasa, 1-go Maja, Szpitalną, Kazimierza Wielkiego stłoczono około 5 tysięcy osób. Warunki sanitarne były fatalne: częściowa kanalizacja, 3 studnie, szpitalik w budynku szkoły żydowskiej przy ul. 1-go Maja oraz 1 jadłodajnia. 

Niemcy systematycznie mordowali Żydów w trakcie masowych egzekucji, podczas niewolniczej pracy (również poza miastem), nie wspominając o niezapewnieniu żywności i opieki medycznej. Kolejnym etapem fizycznej "eliminacji" wyznawców judaizmu były deportacje do obozów śmierci. Na opoczyńską stację kolejową wysyłano Żydów m.in. z Drzewicy, Przysuchy, Żarnowa. Kolumny ludzi miały kilka kilometrów długości i pozostawały po nich ciała osób, które mordowane były podczas marszu. Największa deportacja odbyła się 27 października 1942 roku. Wówczas około 3000 osób zostało przewiezionych do obozu zagłady w Treblince. 

Opoczno straciło około 1/2 mieszkańców, Przysucha 3/4. W obu przypadkach pozostawiono około 100 Żydów, do uporządkowania terenu getta. Musieli oni przeszukiwać domy w poszukiwaniu kosztowności, a przede wszystkim pochować ciała starszych, chorych oraz dzieci zabitych na obszarze getta podczas przygotowań do deportacji.

Źródła:
1. Muzeum Regionalne w Opocznie
2. "Żyli wśród nas. Z dziejów ludności żydowskiej Opoczna", Świątek L., 2012